W dniu 31 października na zaproszenie nauczycielki przedmiotu edukacja wojskowa, Elizy Mrzilek-Święckiej, lekcję poprowadził weteran poszkodowany sierż. w stanie spoczynku Franciszek Jurgielewicz.
Gdy w 1992 roku Franciszek Jurgielewicz dostał powołanie do wojska, wiedział już, że chce zostać żołnierzem zawodowym.
Miał szacunek do munduru (dziadek był ułanem) i nadzieję, że armia da mu szansę na dalszy rozwój. Zaczynał jako dowódca drużyny w służbie zasadniczej. W 1995 roku skończył szkołę wojsk radiolokacyjnych w Jeleniej Górze, i rok później, już jako żołnierz zawodowy w stopniu sierżanta, dostał przydział do 15 Pułku Przeciwlotniczego w Gołdapi.
Dlaczego zgłosił się na misję? W powszechnym odczuciu Polaków żołnierze wyjeżdżają, bo kuszą ich większe pieniądze. To nieprawda. A gdzie chęć niesienia pomocy innym? Gdzie zdobycie nowych doświadczeń? Misja afgańska nie była pierwszą, na jaką pojechał, ale to na niej zakończyła się jego wojskowa kariera. Po raz pierwszy wyjechał w 2006 roku do Kosowa, co – jak uważa – potwierdza jego tezę, że nie chodziło o pieniądze, bo trudno tam było o kokosy. Potem Irak (2007–2008) i przedsmak tego, co czekało go w Afganistanie (2010). W Iraku też zdarzały się wypadki, wybuchały przydrożne miny, ale nie było czuć dużego zagrożenia. W czasie VII zmiany w Afganistanie każdy wyjazd wiązał się z ostrzałem, zawsze coś się działo poza rejonem.
W Afganistanie wylądował w marcu 2010 roku. Już następnego dnia wyjechał na patrol. To był inny kraj – piętrzyły się góry, wiły drogi, a za każdym zakrętem mogli czaić się zamachowcy.
15 maja wyjechał na kolejny patrol, aby wzmocnić siły afgańskie. Był dowódcą Rosomaka. Złożoną z pięciu samochodów kolumnę rebelianci ostrzelali silnym ogniem z karabinów maszynowych. Pociski kumulacyjne z granatników RPG7 przebiły pancerz transportera i eksplodowały. Pamięta wybuch. Wiedział, że został ranny, nie czuł prawej części ciała. Dostał w prawą nogę, odłamki poraniły lewą. Oberwał plutonowy, a także kierowca, który tylko na chwilę stracił przytomność, a gdy się ocknął, nacisnął pedał gazu i wyrwał ich z zasadzki. Pod silnym ogniem rebelianckich moździerzy dojechali do bazy sił afgańskich.
Pierwszej pomocy udzielili mu sanitariusze z patrolu. Po godzinie wylądował śmigłowiec, który zabrał go do szpitala w Ghazni. Wtedy jeszcze wydawało się, że nogę uda się uratować. Dopiero w szpitalu w Bagram lekarze zdecydowali, że konieczna jest amputacja. 17 maja trafił do szpitala w bazie Ramstein w Niemczech. Przez następny miesiąc przechodził kolejne operacje i zabiegi. Zakażona rana nie chciała się goić.
W połowie czerwca trafił na oddział septyczny do Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie. Potem rozpoczęła się żmudna rehabilitacja. Po ośmiu ciężkich operacjach, w październiku dostał protezę. I znowu zaczęły się problemy. Zaledwie po tygodniu doszło do kolejnej operacji i reamputacji kości, potem znów był oddział septyczny i kolejne rehabilitacje. Teraz ćwiczy mięśnie i uczy się chodzić z protezą (poprzednie etapy nauki dotyczyły wstawania z łóżka i jazdy wózkiem, stawiania pierwszych kroków o kulach). Zadanie jest proste: trzeba odrzucić kule. Ma nadzieję, że lekarzy nie zaskoczą już żadne zmiany kostne, a kolejne kontrole wykażą, że kości nie ulegają zwapnieniu.
Ma 45 lat i sto procent ubytku zdrowia. Ranny weteran z Afganistanu
Sierżant Jurgielewicz pracuje w 15 Pułku Przeciwlotniczym w Gołdapi na stanowisku przeznaczonym dla osób z kategorią zdolny z ograniczeniem. Jest instruktorem i szkoli żołnierzy – uczy ich podstaw budowy sprzętu.
